ख ख खानातला....!

मला सांगायला खूप... म्हणजे अगदी खूप लाज वाटतेय...... पण...पण, मी "माय नेम इज खान" पाहिला...... हो, माहितेय मला, तो रिलीज होऊन काळ लोटलाय... पण याच्यापेक्षा किती लवकर बघणार ??.... बरं.. हेही सांगतो की तो पिक्चर, मी अगदी पूर्ण पाहिला......सांगायला एव्हढी लाज वाटतेय... अगदी इश्श वगैरे पण म्हणालो असतो.... पण डायरेक्टर करण जोहर ने चुकून हा ब्लॉग वाचला तर भलतंच काहीतरी समजायचा.....आणि "दोस्ताना-पार्ट २" ("घणा याराणा" म्हणू हवं तर) साठी विचारायचा.....असो.... या सगळ्यात जमेची बाजू म्हणजे, मी तो पायरसी करून पाहिला..... म्हणजे एक दमडीही न दवडता !!

गोष्ट एका गूढाची - ३

------पूर्वसूत्र--------------------------------------
राहुल आणि कुणाल आमचे दोन मित्र, आज आमच्यासोबत नव्हते.... मे महिन्यात राहुलने आणि जून मध्ये कुणालने आत्महत्या केली........

राहुल गेला, तेव्हा त्याचा मृत्यू ही आत्महत्या नव्हती, असं कुणालला सारखं वाटत होतं.... आणि म्हणूनच, कुणाल आणि आम्ही, राहुलचे तीन मित्र (राकेश, अभि आणि मी), त्याच्या मृत्यूचं खरं कारण शोधत होतो आणि त्यासाठी सामान्य चौकटीत बसणार नाहीत अशा गोष्टी करत होतो... आम्ही पुन्हा एकदा पहाटे राहुलच्या घरात गेलो... हातांचे ठसे घेण्यासाठी.... पण यावेळेस तिथे आम्ही एकटे नव्हतो.... कोणितरी आमच्या मागावर होतं... नक्कीच काहितरी गडबड होती..... कुणालच्या घरी परत पोहोचल्यावर, आम्ही त्यानेच बनवलेल्या सॉफ्टवेरमध्ये फिंगरप्रिंट्स तपासत होतो.......

नुकताच अमेरिकेहून आलेला सागर, मी सांगत असलेली ही सगळी गोष्ट अगदी बारकाईने ऐकत होता.....
--------------------------------------------------

गोष्ट एका गूढाची - २

------पूर्वसूत्र--------------------------------------
........ सागर, आमचा मित्र जो इतके दिवस अमेरिकेत होता, त्याला गेल्या एक दोन महिन्यात घडलेल्या घटनांविषयी मी सांगत होतो.......साधारण महिनाभरापूर्वी आमच्या एका मित्राने-राहुलने आत्महत्या केली..... राहुलचा आणि आमचा जवळचा मित्र म्हणजे कुणाल..... त्याला ही आत्महत्या वाटत नव्हती..... त्याच्याच सांगण्यावरून, आम्ही, अगदी तुमच्यासारखेच, नोकरी आणि घर या Infinite चक्रात अडकलेले चौघे मित्र - राकेश, अभिजीत, मी आणि तो एका वेगळ्याच प्रवासाला निघालो होतो... एका पहाटे साधारण तीन-चार वाजता आम्ही राहुलच्या घरी "काही वेगळं" मिळतय का हे बघायला गेलो होतो..... आणि नेमकं तसंच काही कुणालला सापडलं होतं....... कुणालच्या घरी परत आल्यावर तो आम्हाला सांगत होता.......
--------------------------------------------------

गोष्ट एका गूढाची

"अर्धा तास झाला... पण कोणी दार ऊघडत नव्हतं. तो एवढा गाढ कसा काय झोपला होता? जागरण झालं होतं का त्याला? काहीच कळत नव्हतं... तारीख होती १३ जून. ढग दाटून आले होते. सकाळचे ९ वाजले होते तरी काळो़खी होती. सोसाट्याचा वारा आणि बोचणारी थंडी. इतकावेळ दार ठोठावून, बेल वाजवूनही तो का दार ऊघडत नव्हता? त्याचा मोबाईलही बंद होता. आमच्या मनात ऊगाचच नको नको ते विचार येत होते.

शेवटी, आम्ही कडी तोडण्याचा निर्णय घेतला. जुन्या बनावटीच्या, सागवानी लाकडाच्या दरवाजावरची, मजबूत लोखंडी कडी तोडणं काही सोपं नव्हतं. एव्हाना आजुबाजूचे लोकही जमा झाले होते. इथे रहात असलो तरी हे शहर आम्हाला आणि आम्ही या शहराला परके होतो. त्यात बॅचलर्स असल्यामुळे सगळ्यांना नकोसे होतो........

सडाफटिंग निशाचरांची रत्नागिरी स्वारी

"बरेच दिवस झाले..साला आपण काही केलं नाही..." रानडे परत पेटले होते... "बाईक घेऊन घरी जायचं??" गोगट्यांनी पिल्लू सोडलं....
"Great, how about night riding??"... रानडे म्हणाले.... "अरे आजच्या मॅचचं काय झालं रे..?" गोगट्यांनी विषय बदलला... पण रानड्यांच्या डोक्यात किडा वळवळला होता. लगेच त्यानी आमच्या ग्रुपमधले एकमेव आर्टीस्ट सोहोनी (अमेय), डोक्याने ऊत्तम पण ज्यांच्या सगळ्या गोष्टींत नेहमी गाढव शिंकते असे भिडे (राजेश), आपले भलेमोठे मोने आणि मला फोन फिरवला. आता आर्टीस्ट म्हटल्यावर.. डोक्याने तितकेच सणकी असलेले सोहोनी एका पायावर तयार झाले.. तशा सोहोन्यांनी मुंबई-रत्नागिरी अशा ७-८ बाईक ट्रिपा आधीच मारल्या होत्या. भिडे काय होय म्हणणारच होते...त्याने कधी कुठल्याच गोष्टीला नाही म्हटल्याचे मला आठवत नाही... तर, राहिले द्विधाधारी गोगटे, वजनदार मोने आणि "बिचारा" मी.